خانه ای خواهم ساخت

اسمانش ابی

باز باشد همه پنجره هایش به پذیرایی نور

ساحت باغچه اش پر ز نسیم

حوض ماهی پر اب

قامت پاک درختانش سبز

وترا خواهم خواند که در این خانه کنارم باشی

سینه اینه تصویر تو را میجوید

که در ایی چو نور

توبه این خانه بیا

در خیابان امید کوچه باور سبز نبش میدان صبوری

انجا خانه ای خواهی یافت

سر دره خانه چراغی روشن

روی سکویش گلدان گلی

در دل خانه اجاقی دلگرم

با حضور تو در این خانه چه جشنی بر پاست

اسمان شب این خانه پر از چشمک و مهتاب و نسیم

ناودانش پر از موسیقی اب

ای سراغازه امید

تو بدین خانه درا

من به دیداره تو می اندیشم

و به ارامش بودن با تو

ان هنگام که جوان بودم فارغ از همه چیز تخیلم مرزو محدوده ای نمیشناخت در سر ارزوی تغییر دنیا را میپروراندم.بزرگترو خردمندتر که شدم دریافتم جهان تغیر ناپذیر است پس افق اندیشه ام را محدودتر کردم وبر ان شدم تا تنها کشورم را تغییر دهم.اما این هم عملی نشد.پس از سالها زندگی وتجربه اخرین تلاش ناامیدانه خود را صرف تغییر خانواده ام کردم اما افسوس انها نیز که نزدیکترین کسان من بودند تغییر نکردند.

اکنون که در بستر مرگ ارمیده ام به ناگاه حقیقتی را یافتم:تنها اگر خودم را تغییر داده بودم انگاه نمونه ای میشدم برای اعضای خانواده ام تا انان نیز خود را تغییر دهند.با انگیزه وتشویق انها چه بسا که کشورم نیز اندکی اصلاح میشد شاید میتوانستم دنیا را هم تغییر دهم    

کشیشی گمنام